Słownik etymologiczny języka polskiego/wierutny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wierutny, w 16. wieku (np. u Mączyńskiego) stale wirudny, ‘prawdziwy, skończony’ (np. łotr); jak sławętny, majętny, z u zamiast ę; niby wierzący, ale w pierwotnem znaczeniu, t.j. ‘ten, któremu się wierzy’ (por. »wierzący list«, zawsze tak w 15. i 16. wieku, dziś wierzytelny), np. w psałterzu: »świadectwa wierząca« tłumaczy łac. ‘credibilia’, ‘którym się wierzy’ (tak samo giący, ‘co się da giąć’, rzekący, ‘co się zowie’, itp.). P. wiara.
