Słownik etymologiczny języka polskiego/wiesić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wiesić, powiesić, itd.; obiesić (dziś obwiesić), obieś; wisieć, obwisły, zwisły; wisieć, t. j. wisus (jak wagus), wisęga; wisiorek (nowe słowo!); wisać w 16. w., wisają, dziś zwisać, zwisają; wisielec (jak topielec); częstotliwe wieszać, z licznemi złożeniami: przy-, wy-, zawieszać; wieszadło, wieszak. Prasłowo, jak wisieć; od wias- w zawiasy, nawias (rus. wies, ‘waga, ciężar’, wiesit’ ‘ważyć’); cerk. wisĕti i wěsiti, i tak u innych Słowian; rus. wisielica, ‘szubienica’. Brak dalszych odpowiedników.
