Słownik etymologiczny języka polskiego/wiotki
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wiotki, wiotkość; wiotszeć albo wietszeć (dziś pisane mylnie: wietrzeć, wietrzeje, zwietrzało, wywietrzały, jakby we związku z wiatrem) dowodzi, że poprawne brzmienie jest: wiotchy, wiotszeć, i tak zawsze w 15. i 16. wieku pisano; i znaczenie się odmieniło: wiotchy znaczył tylko ‘stary’, więc w biblji: wiotche (»stare«, Leopolita), wiotchością (‘od starości’), »rucho jich nie zwiotszało« (‘nie zstarzało się’), zwiotszeje, ‘zstarzeje’, w psałterzu; ale już w biblji nabiera znaczenia ‘słabości’: »wszytko zwiotszałe« (‘słabe’), »wiotche szaty« (‘lekkie’). Dalej: wiotesz, ‘starzyzna’, wioteszka, ‘suknia nienowa, co wietszeje i starzeje’; wiotech i wiotek, o ‘pierwszej i ostatniej kwadrze miesiąca’: »nie zna, jako miesiąc w pełni, wiotchu« (‘nie zna nowiu’), ludowe »na wietku«, ‘na nowiu’. Prasłowo; cerk. wetŭch, ‘stary’, i tak u wszystkich Słowian; lit. wetuszas, ‘stary’; ind. watsara-, ‘rok’ (w pewnym cyklu lat), grec. etos (z *wetos), ‘rok’, łac. vetus, vetustus, ‘stary’.
