Słownik etymologiczny języka polskiego/wnyk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wnyk, ‘pętlica-siatka’, to samo co wnik, dawniej ogólne: ‘sieci’, ‘dołki’, ‘zasadzki’, co oczywiście poszło od wnikania (p. niknąć); wnikliwy, ‘wnikający’ (wnitki błąd druku, zamiast wniki). Obok zaś wnyków i wników jest i (nowe?) słowo: wnęk i wnęka, ‘framuga, wklęsłość’, w anatomji ‘hylum’, wnękliwy, ‘wnikliwy’, oboczne do wnuk, ‘wnętrze’: »we wnuku kłóje«, »drzewo we wnuku spróchniałe«, »coś mie boli wnuku«, »we wnukach«, »z nuka« (albo »z wnuka«), ‘z środka’; tu u zamiast ę, boć to do wnętrza należy.
