Słownik etymologiczny języka polskiego/wołać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wołać, wołacz; liczne złożenia: od-, przy-, wy- za-, zwołać, powoływać; słowo zachodniosłowiańskie; u Czechów i Łużyczan jak u nas. Stary okrzyknik: czes. wele, wele (14. wiek), cerk. o wele, i wole; może stąd wołać, co zawsze coś ‘donośnego’ oznacza.
