Słownik etymologiczny języka polskiego/wokować
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
wokować, ‘wołać’; wokalis, ‘samogłoska’ (u Seklucjana 1548 r.); wokabuła; wokabularz, wychodzący od 1537 r. w Krakowie (słowarzem z czeska przezywany); wokalista, ‘spiewak’; wokanda, ‘rejestr, lista’; rewokować, ‘odwoływać’; inwokacja; prowokacja; adwokat, itd.; wszystko od łac. vox, ‘głos’, vocare, vocalis, vocabulum, advocare. Od łac. adcocatus, przez niem. Vog(e)t, pochodzi i wójt, co od nas na Ruś przeszedł, a z wysokiego urzędu miejskiego spadł do wsi.