Słownik etymologiczny języka polskiego/wrota
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wrota, wrotny, wrotnictwo (‘urząd wrotnego’); od tegoż pnia wer- (p. wrzeć, zawrzeć) co i wierzeje (p.); prasłowo; cerk. wrata, rus. worota, itd., z *wor-ta (przyrostki -t- łączą się często ze pniem o wokalizacji o); litew. wartai, ‘wrota’, wartininkas, ‘wrotny’ (właściwie ‘wrotnik’). Do wrota niema liczby pojedynczej; wedle wrót i drzwi ją u nas straciły.
