Słownik etymologiczny języka polskiego/wrzemię
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wrzemię, ‘czas’, wrzemienny, ‘doczesny’, tylko w 13. wieku (Kazania świętokrzyskie); już kopista psałterzowy w 14. wieku nie znał prasłowa i napisał: »w brzemię« (puławski: »czasu«, ale na innem miejscu zamiast: »we wszelkiem czasu« psałterza florjańskiego i Modlitw Wacława napisał, z równym błędem: »we wszelikie brzemię«). U innych Słowian znaczy ‘pogodę’, por. rus. bezwieremje, ‘niedola’. Słowo zaginęło na całym Zachodzie, dotrwało na Bałkanie i Rusi: cerk. wrěmę, bułg. słowień. wrěme, serb. wrijeme, rus. wieriemja, a z cerk. wriemja. Poszło może z *wert-men, ind. wartman-, ‘kolej’; pień p. wiercieć.
