Słownik etymologiczny języka polskiego/wtóry
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wtóry; po wtóre, a w biblji samo wtóre, ‘znowu’; wtórować; powtórzyć, powtarzać, itd.; wtorek; prasłowo, zastępywane u nas i indziej przez drugi; u wszystkich Słowian tak samo, tylko w wokalizuje się nieraz w u, serb. utorak, ‘wtorek’, albo zamiast -tor- będzie -ter-: czes. úterý, úterek, ‘wtorek’ (u innych Słowian i wtornik); cerk. wŭtoryj, bułg. wtori. Lit. ant(a)ras, ‘drugi, inny’, prus. anters; niem. anderer (goc. anthar); ind. antara-, obok anja-, ‘inny’. U Słowian niema ą-, jakiegoby należało oczekiwać, chyba w czes. úterý.
