Słownik etymologiczny języka polskiego/wten
wten; znam staroruskie ten, ‘linje równoległe w znakach bartniczych’ (=), chyba od tnę ?; wten byłoby złożeniem z przyimkiem. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wten, od gry w karty, w 17. i 18. wieku: »(ja) do wtenu gotowa«, Potocki (‘do sztychu, maści’); »pasza z nimi zagrać, siódmkę wten, potym tuza«, satyra z r. 1663; »gdy tak w miarę każdemu do wtenu dodano« (tureckim urzędnikom), »lepiej (nasza sprawiedliwość) do wtenu dołoży«, Gościecki 1732 r.
