Słownik etymologiczny języka polskiego/wuj
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wuj, wujek, wujeczny; wujcio; wujaszek; wujna, wujenka; wujowy, wujowstwo; narzeczowe uj (w- tylko przydech); po narzeczach wuj i dla ‘włóczęgi’ lub ‘oszusta’, eufemistycznie niby (jak strych, p. stryj). Z *ouj; prus. awis, lit. awynas, ‘wuj’, łac. avus, ‘dziad’, avunculus, ‘wuj’; niem. O-heim. Znaczenie ‘brata matczynego’ w językach aryjskich dosyć ogólne, chociaż słowo-pień służy także i innym stopniom pokrewieństwa (por. łac. avus, goc. awo, ‘babka’); przy powadze dawnej, wujowi przysługującej, nie raziłby nawet wywód tego słowa od jakiegoś pnia aw- (por. łac. avēre, ‘sprzyjać’), na oznaczenie ‘spółczucia, miłości’ (?).
