Słownik etymologiczny języka polskiego/ząb
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ząb, zębaty, zazębić; ząbek; ząbrze, ządrze(!) (u koni u zębów, por. słowień. zubrna, ‘dziąsło’, rus. zubrit’, i o ‘bębnieniu nauki’, zazubra, ‘luka w zębach’); z wokalizacją o; niema u nas wokalizacji e, jaka w cerk. zębiti, zębą, ‘rozdzierać’, rus. cerk. razjabeni, ‘rozdarci’; prozębati i prozębnąti, ‘kiełkować’ (to do kieł, jak tamto do ząb), rus. cerk. zjabati, serb. zenuti (z *zebnuti); gdy to poniekąd ograniczone, rzadkie, ząb u wszystkich Słowian tak samo się powtarza, rus., serb., czes. zub. Prasłowo; lit. żembti, ‘rozcinać’, żembēti, ‘kiełkować’, żambas, ‘kant’, żambis, ‘socha’, żambotas, ‘zębaty (kanciasty)’, łotew. zuobs, ‘ząb’; ind. dża(m)bhate, ‘ugryza’, dżambha-, ‘ząb, paszczeka’, awest. ham-zembajati, ‘rozbija, druzgoce’; grec. gomfos, ‘kół’; niem. Kamm, ‘grzebień’, z dawnego kamb.
