Słownik etymologiczny języka polskiego/zdun
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zdun, ‘garncarz’, jedyna pozostałość po prasłowie: cerk. zdati, ziżdą, ‘buduję, lepię’, zĭd, ‘glina’, zĭd’, ‘materjał’, zdatel, ‘twórca’, zĭdczij, ‘budowniczy’, rus. cerk. sozdatiel’, ‘twórca’, zdanije, ‘budynek’, zodczij (nie *zedczij !), ‘budowniczy’, czes. zeď, ‘mur’; lit. żiedziu, ‘buduję’, żaidas, ‘piec’, żidinýs, ‘ognisko’, prus. zejdis, ‘ściana’. Wiemy więc, z czego Słowianie mury »lepili«, i że ich ściana z niem. Stein nic spólnego mieć nie może.
