Słownik etymologiczny języka polskiego/zima
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zima, zimny; zimnica, ‘febra’, w biblji, u innych Słowian ‘lodownia, piwnica’; ozimina (ozimie lub ozime zboże); pozimniało; przezimować; zimostradny (o drzewie i i.), ‘co zimę wytrzymywa’. R. 1472 zimoziele(j), zim(o)zielon, samozielon (?), ‘roślina nietracąca w zimie liści’, r. 1500 zimozielon, w 15. wieku i »zimolza (?), albo zimozlim« (?), czes. zimolez, zimolaz (?); ależ zimolza u Stanka 1472 r. ‘lonicera’ (stąd rus. zimolost’, zepsute ?), a Rostafiński twierdzi, że to właściwie ziemolez, »niskie, przyziemne drzewko, z czego słoworodem ludowym zimolez, zimołza«. Prasłowo; wszędzie tak samo. Lit. żiema, żieminis, ‘zimny’, prus. zema; ind. heman, ‘zimą’, hima-, ‘zima, zimno’; awest. zjam-, ‘zima’; grec. cheima, cheimōn, ‘zima, burza’, chiōn, ‘śnieg’; łac. hiems, ‘zima’, hibernus, ‘zimowy’ (stąd nasze hyberny, ‘leże zimowe’).
