Słownik etymologiczny języka polskiego/zwać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zwać; dawniej odmieniano: zowę, zowiesz, zową, później zowię, zowiesz, zowią; częstotliwe (zywać) w złożeniach: od-, prze-, przy-, wy-, na-zywać; odzew, odezwa; nazwa, nazwisko, przezwisko; »tako zowący« (albo »tako rzekący«), ‘tak zwany’, wedle dawnego trybu u imiesłowu czynnego; samozwaniec. Prasłowo; tak samo u innych Słowian; cerk. zwati, zową; w czeskiem jak u nas nowe: zwę, zwiesz, zwie (się) itd., wedle zwać, chociaż zowię nie ustąpiło mu miejsca. Brak w lit.; ind. hawate, ‘przywoływa’, hwātar-, ‘wołacz’ (cerk. zwataj); awest. zbajeiti, ‘przyzywa’, zawati, ‘przeklina’, zūta-, ‘wezwany’.
