SJP:ALBERT
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
ALBERT, OLBRACHT, a. m. imię męzkie, Woyciech, Albrecht. ALBERTUN, nia m. dem. Albrechtchen. Słyszysz Albertuniu! Tea. 48, b. 52.- ALBERTUS używane zwyczaynie przez szyderstwo z urąganiem = Drągal, Grądal, niezgrabiasz, tchórz, żołnierz boiaźliwy. (cf. Woytasz, Woytyło) ein Tölpel, ungeschickter, hölzerner Peter, Gimpel, ein Poltron, ein furchtsamer Hase. Dwie fraszki wierszem drukowane wprowadziły w takową wziętość imię to Albertus. Jedna pod tytułem: Wyprawa plebańska Albertusa na woynę; druga: Albertus z woyny (w Krak. 1596.) Są szyderstwem z plebana skąpego, wyprawuiącego parobka na woynę; tudzież iunakieryi tego po powrocie. Ztąd Opaliński w wstępie do satyr: Myślałem, coby pisać pod te czasy w Polszcze, czy sielanki, czy fraszki, czyli sowirzałów, Alertusów, czy bayki, czy téż oracye. Opal. Sat, 1. Kiedy o Tatarach słyszy, czy to nie bieży, iak Albertus z woyny? Birk. Ex. 28. (cf. Matyasz z Podola; żołnierz bożogrobski, papiezki; junak).
