SJP:ALEMBIK
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
ALEMBIK, ALAMBIK, a. m. ALEMBICZEK czka. m. dim. (z Arabsk. artykułu al-, a z Greck. ἀμβιξ tyle znaczącego, co cały wyraz alembik), naczynie chemiczne baniaste, na którém wapory i sublimat ciał unoszący się osiada, służy do przpędzania wódek, rozłączania metalów; kukurbita, kolba, der Helm, der Mohrenkopf, der Kolben, Destillir-, Scheidekolben. Eccl. алембикъ, Bosn. lambik, kappilo; Ross. кубъ, кубикъ, колба, казанъ, казанецъ. Naczynie kruszcowe wałkowate, w górze wypukłe. Kruml. Ch. 53. Gorzałkę na alembiki przpuszczaią. Kl. Rośl. 3, 274. Alembik ślepy kukurbita. Syr. 284. Alembik podwóyny cf. Bania krętna. 2. Fig. puścic co na alembik = brać pod roztrząsanie, przez młynek przepuszczać, przez sito przesiewać, przecedzać. Oss. Wyr. Die Censur passiren lassen, durchhecheln.
