SJP:ALI
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
ALI, ALIC, ALIZ, ALIZCI, ALISCI, Wykrz. = oto, ot, a oto, iużci, patrz! siehe! siehe da! schau! da! Sorab. 1. hley, hleyczo! (Vind. ali, al ne? = czyż? wzdy!) n. p. Leda o małą krzywdę, ali się wnet biią, Patrzże zasię po chwili, ali z sobą piią. Biel. S. Niew. 21. Alić oto idzie. 1. Leop, Gen. 29. (a oto 3. Leop.). Zaledwiem tam weszła; alić przybiegł do mnie. Niemc. Kr. 2, 16. Pyta się, czy iuż dzień nadchodzi, alić mu odpowiedzą, że iuż iutrzenka wstaie. Rodz. Z. P. 15. Gdy się iednego dotknąt, wnetże oczyszczony był; także i drugiego, alić i drugi czysty został. Sk. Zyw. 1,153. Zaledwie tam weszły, aliści nieprzyiaciele widzieć się dali. Ust. Konst. 2, 111. 2) alić = aż, aże, *alesz, iżaliś nie, dopóki nie, a może; bis, nicht eher als. Nie będę iadł sliż sprawię poselstwo moie. Leop. Gen. 24., 34. (aż pierwey odprawię rzecz swoię. Bibl. Gd.) Niechay nie zaraz syna daią w służbę, aliżby się godził. Gliczn. Wych. J. 4.b. Day temu, day owemu, alić niemasz. Cn. Ad. 149. Zegl. Ad. 26. (dziś day, iutro day, aż sam niemasz nic. Cn. Ad.)
