SJP:ALLEGORYA
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
ALLEGORYA, yi. ż. z Greck. od wyrazu ἀλλο i ἀγορεα mówię inaczey czyli co innego, to iest nie to co właściwie wyrazy oznaczaią: przenośne wystawienie lub wysłowienie całego rzeczy ciągu. Przyb. nazywa allegoryą: przyobrażenie albo przenośnia w myślach. Szt. Pis. 12. die Allegorie, Gleichnißrede. Słow. predmenowatelka, Inowka, Inotagitelka; Kośc. аллигорїа, инорѣчїе, иносказанїе; Ross. иновѣщанїе, притча. n. p. Sen na iawie Orzechowskiego, iest allegoryą opłakanego stanu Rzpltéy.-- Mowić pod allegoryą: allegorycznie, figurycznie, przez podobieństwa, allegorisch, in Bildern sprechen. Pod allegoryą o tym mówił. Boh. Kom. 4, 105. Mowiący pod allegoryą: Ross. приточникъ, ein Glechnißredner. ALLEGORYCZNOSC, i. z. wystawianie w podobieństwach figuryczność, die Figürlichkeit, das allegorische Wesen; Ross. иносказательностъ. ALLEGORYCZNY, a, e. przm. ALLEGORNCZNIE przsł. przenośny. podobieństwem oznaczony, figuryczny, allegorisch; Kość. i Ross. иносказательный, знаменательный, приточный. Allegoryczny wykład baiek Ezopowych. Zab. 6, 366. Niektórzy twierdzili, iż Homera dzieła allegoryczne są.
