SJP:ALOE
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
ALOE niodm. n. ALOES, u. m. ALONA, y. ż. roślina od kilku gatunków, naypospolitszy aloes przeszyty, aloe persoliata. Kluk Dykc. ALoe. Hebr. אחלים Cz. aloe; Sor. 1. alohe; Ross. алои, сабуръ; Karn. lezijan; Kro. netreszk morszki. n. p. Aloe, drzewko Jndyiskie, agallochium. rayskie drzewo. Boter. 174. Urzęd. 317. Aloeholz, Paradiesholz. Myrrą, aloe i kassyą wszystkie azaty twoie pachną. Bibl. Gd. Ps. 45, 9. Aloes teraz pospolicie czarną heleną zowią. Budn. Porv. 7, 7. 2) Aloe, Alona, sok gęsty iak żywica, Aloesaft. Urzęd. 317. Kluk. Dykc. 1, 24. Kto często pożywa aloe, to iest alony, soku iednego ziela zamorskiego, które zowią témże imieniem, zachowuie zdrowie. Sien. 191. Miłość między bracią podobna iest do aloesu, który raz tylko w sto lat kwitnie. Zab. 5, 123. ALOESOWY, a, e. przm. z aloesu, lub iego się tyczący. Aloe- n. p. Krople aloesowe. Urzęd. Sień. - Kośc. алоиныи; Ross. сабурныи, сабуровыи.
