SJP:ALSZBANT
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
ALSZBANT, ALCBANT, ALDZBANT, HALCBANT, HALZBANT, u. m. – zdr. ALSZBANCIK, HALSBANCIK, a. HALSBANICZEK, czka. m. z Niem. das Halsband – część ubioru do przyozdobienia szyi służąca. Słow. halže; Sor. 1. schiyně recžazk, schiyně wohwěschk; Wind. halspand, ogerlin, ogerlenizh, ovratnjak, nagerliza; Kroa. ogerlińa, goler, nagerline; Karn. nagerlina; Rag. ogarljaj; Dal, ovraticza; Ross. ожерелье, ожерельице, ошеиникъ, складенъ, обнизъ; Eccl. очепїе, убрусъ, монисто. n. p. Kosztowne owe alzbanty. Rey Zw. 58. Przez szyię wisiał iey halzbant kamieńmi sadzony. Otw. Ow. 394. Halsbanty na szyjach wielbłądów. Radz. Jud. 8, 21. (Kleynoty. Bibl. Gd.) W aldzbanty i łańcuchy ubierać się. Zbyl. Zyw. A. 4, b. Na szyi łańcuszek z alszbancikiem. Rey Wiz. 53.
