Skarb sułtanów
| Dane tekstu | |
| Autor | |
| Tytuł | Skarb sułtanów |
| Pochodzenie | „Rola”. Ilustrowany bezpartyjny tygodnik ku pouczeniu i rozrywce 1927 Nr 15 |
| Wydawca | Feliks Kowalczyk |
| Data wyd. | przed 1939 |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
|
| Indeks stron | |
Republika turecka otworzyła podwoje pałaców sułtańskich dla szerszej publiczności, tworząc w nich muzea, w których podziwiać można niezliczone skarby, zbierane i zrabowane przez władców tureckich w przeciągu pięciu stuleci. Najciekawszym i najbogatszym zbiorem jest „Skarbiec“, czyli muzeum w pałacu Top-Kapu, otwarte niedawno.
Sułtan Selim umieścił wszystkie swe bogactwa w jednym z pałaców Mahometa II. Przed śmiercią kazał zapieczętować „Skarbiec“, oświadczając: „Zapełniłem złotem siedm komnat pałacu. Gdy moim następcom uda się zapełnić tyleż komnat choć miedzią, wówczas dopiero pieczęcie ze skarbca mogą być zdjęte“. I aż do chwili utworzenia muzeum w kiosku wola Selima była uszanowana.
Olśniewającym okazem jest tron szacha perskiego Izmaila, wojenny Selima I., zdobyty w bitwie pod Czaldiran. Złoto i mozajka emaljowa tronu wysadzane są wielkiemi perłami, których naliczyć można przeszło tysiąc; ornamenty stanowią rubiny i szmaragdy, a poduszka usiana jest również perłami o przedziwnym połysku. Szereg szklanych szaf zawiera stroje koronacyjne wszystkich sułtanów, poczynając od zdobywcy Konstantynopola Mahometa II., aż do czasów ostatnich. Wyróżnia się szczególnie turban Sulejmana II., pokryty najdroższemi piórami i wysadzany niewidzianemi dotąd szmaragdami, z których trzy są wielkości jaja kurzego.
Muzeum zawiera niezliczoną ilość brylantów przeróżnej wielkości, luster ozdobionych drogiemi kamieniami, skrzyneczek do cygar i papierosów, tac, kuferków z klejnotami itp. Poza tronem „bajramskim“, pokrytym szmaragdami, zasługuje jeszcze na wyróżnienie wizerunek jednego z sułtanów, wykonany w połowie z jednej muszli perłowej, w połowie zaś z emalji wysadzanej rubinami, oraz toaleta Katarzyny II., według podania, dar miłosny dla Bataldżi Mehmed Paszy.
W roku 1918, przed okupacją Konstantynopola przez wojska sprzymierzone, skarby owe zostały wywiezione do Angory i powróciły do Stambułu dopiero po podpisaniu traktatu pokojowego.
