[109]SOSIENKI.
Dwie sosienki w ciemnym borze
zaczęły się kluć ku górze,
a jedna z nich jakby strzała
prędko w górę wyleciała.
»Siostrzyczko! czego tak nizko?
ja już prawie nieba blizko!
Pójdź, a bądź ze mną wesoła«!
Sosienka z górydołu zawoła:
»Niech Cię nie łudzą powaby!
Źle być w górze, gdy kto słaby:
[110]
łatwo wiatry zwalą sosnę,
niech ja raczej nisko rosnę«.
Wkrótce jesień burze niesie,
trzaskają drzewa po lesie,
sosna z góry (losie srogi!),
padła wzgardzonej pod nogi.
Niech każdy w górę nie pragnie!
Najszczęśliwsi mali:
nim niskiego burza nagnie,
wysokiego zwali.
