Strona:Współczesni poeci polscy.djvu/094

sztą znajdziemy tu tak doskonałą budowę zwrotek sześciowierszowych, taką dźwięczność i swobodę wiersza, taką świeżość i oryginalność zwrotów, że już z nich domyślać się było można mistrza formy, który widocznie próby przygotowawcze pozostawił w swej szufladzie, a do druku przesyłał już rzeczy wytwornie obrobione.
 Snać myślała tak redakcya „Dziennika literackiego“, gdyż nowemu spółpracownikowi swemu coraz częściej udzielała miejsca i to dla utworów większego rozmiaru, jak: „Julian Apostata“, „Asceta“, „Aszera“, „Odłamowi Psychy Praksytelesa“, „Sen grobów“, które wciąż wspomnianym już znakiem były podpisywane. Nastąpiła potem półtoraroczna przerwa; tak że dopiero pod koniec roku 1867 zaczął „Dziennik“ nanowo pomieszczać utwory znanego już sobie poety, który tym razem dla ogółu czytelników przedstawiał się już to jako litera y, już to jako zgłoska El, a wreszcie z połączenia tych dwu oznaczeń powstał pseudonim El...y, którego odtąd miał ów poeta używać stale, ogłaszając swoje liryki i dramata, gdy drugim pseudonimem: Jan Stożek posługiwał się drukując szkice powieściowe lub komedye. Ostatecznie stało się wiadomem nie tylko dla wtajemniczonych, ale i dla ogółu, że dr. Adam Asnyk, który miał w r. 1872 odczyt o Trubadurach, jest autorem ukrywającym się pod owymi dwoma pseudonimami.