Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/61

—   51   —

 — Prawdopodobnie nie da się to zrobić bez użycia siły.
 — Rad jestem z tego. Pieszczotliwie chyba się z nim nie obejdę. Ale, ale, effendi, oto przypominam sobie, że pytałeś, czy jestem bratem Jafiza.
 — Owszem, tak.
 — Czy znasz go? Przejeżdżałem dzisiaj obok jego ogrodu i wziąłem od niego flaszeczkę różanego olejku za dżebeli.
 — Allah ia Allah! Więc brat mój ma taki tytoń nad tytoniami?
 — O, nie wiele!
 — Ma go od ciebie?
 — Tak.
 — Ty miałeś taki tytoń.
 — Oczywiście tak, skoro go dostał odemnie.
 Zamilkł na chwilę; ale ja wiedziałem, jakie pytanie błąka mu się po wargach. W końcu wybuchnął:
 — A teraz ci już wyszedł?
 — Jeszcze nie całkiem — rzekłem; aby zaś ułatwić mu rzecz, dodałem. — Czy palisz?
 — Bardzo chętnie!
 — Dżebeli?
 — Nie wąchałem dotąd tego tytoniu, a tem mniej paliłem.
 — To przynieś fajkę!
 Nie dokończyłem jeszcze tego wezwania, kiedy zniknął za drzwiami i jeszcze prędzej zjawił się z fajką.
 — Jak się ma żona? — spytałem.
 U tych prostych rzemieślników można wyjątkowo zapytać o żonę, bo zresztą zabronione to jest na Wschodzie surowo. Na wsi chodzą nawet często kobiety i dziewczęta bez zasłony.
 — Nie wiem — odrzekł. — Śpi zapewne.
 O tytoniu myślał widocznie więcej niż o żonie, chociaż okazał jej tyle miłości.
 — Dajno tu fajkę! Niech ci nałożę.