Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/156

—   148   —

 — Mój drogi, skąd dzisiaj to wątpienie? Wiesz, że mi jesteś najmilszym przyjacielem, najpotrzebniejszym. Od ciebie tylu rzeczy nauczyłam się; ciebie przywykłam zapytywać o wszystko, a nawet gdy cię niema przy mnie, pytam się cicho: coby Fabiusz powiedział? Naprawdę, radzę się ciebie jak sumienia.
 — Wierzę ci, Anno, i to mi wystarcza. Ale ja cię prowadzę do cichego obowiązku, nie znam innej drogi, a życie ma różne ponęty, których ci może brak, które poświęcasz mojej starej niewolniczej przyjaźni?
 Pani Anna zarumieniła się.
 — Fabiusz dzisiaj mówi dziwnie... Najprzód, nie jest stary.
 — Ha, wolałbym nie być!
 — Czterdzieści sześć a dwadzieścia sześć to mała różnica. Już i ja postarzałam.
 — Gdy się kobiety, za dobrych czasów, rodziły dorosłe z piany morskiej, miały zapewne twój wiek.
 — Ho, ho, ho! Takby to powiedział ktoś na jachcie. Nie, od mojego Fabiusza to więcej warte.
 Fabiusz powstał, widocznie Z żalem, ale i z energią.
 — Rzeczywiście, mijam się z właściwym stylem. A teraz może naprawdę Zosia czeka na lekcyę?
 — Tak. Spałam po powrocie z Villefranche; dopiero co ubrałam się.
 Uchyliła drzwi od sąsiedniego pokoju: