Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/307

Z tym strojem; chodźmyż inny jej włożyć, a potem

Możesz się bliżej zająć uczuć swych przedmiotem.

 WALERY:

Wybacz, Łucjo, że dusza ma, szałem wiedziona...

 ŁUCJA:

Niema czego wybaczać: rzecz już wyjaśniona.

 ALBERT:

Chodźmyż, na ceremonje będzie czas i w domu:

Tam każdy może świadczyć, co zechce i komu.

 ERAST:

Lecz nie pomnicie, wznosząc radosne hałasy,

Że jeszcze tu ktoś czeka na krwawe zapasy:

Myśmy dwaj już szczęśliwi, ale widzi mi się,

Że teraz trzeba będzie zapytać Marysię,

Który z dwóch, twój Maskaryl czy też mój Kasperek,

Wygra sprawę: rycerze, ustawcie się w szereg!

 MASKARYL:

Dziękuję; nazbyt łaskaw na mnie pan dobrodziej.

Niech się żeni w spokoju; o to mi nie chodzi:

Już tam piękna Marysia nie jest taka sroga,

I zawsze będzie wolna do jej łaski droga.

 MARYSIA:

Niby że ciebie sobie przybiorę za gaszka?

Na męża ujdziesz: lepszy czy gorszy, to fraszka;

Bierze się co jest z brzegu i cudów nie szuka:

Lecz kawalir, to musi być rarytna sztuka.

 KASPER:

Słuchaj: skoro małżeństwo nas już sklei święte,

Wara mi później gachom zastawiać przynętę.

 MASKARYL:

Myślisz, bracie, dla siebie tylko pojąć żonę?

 KASPER:

Rozumie się: figielki będą zabronione,

Albo mnie pozna jeszcze.

 MASKARYL: Ech, mój miły Boże!

Każdy robi co umie, a żyje jak może;