Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/555

 — Siedź cicho — i słuchaj.... Widzisz, ja myślę, że ten detektyw ogromnie jest na ciebie zawzięty i dałby nie wiem co, ażeby mieć cię w swej łapie. Ale my go „afiliujemy“ i to tak, ażeby jeszcze na tym byznesie zarobić parę groszy....
 Skinął na gospodarza szynku.
 — Hej, ojcze Ohm — zawołał na niego familiarnie — ołówka, papieru i waszego chłopaka.... Potrzebuję go posłać gdzieś.
 Wszystko za chwilę było gotowe.
 Zawalidroga napisał parę wyrazów — i kazał je odnieść pod wskazany adres małemu, rozczochranemu, o rudej czuprynie chłopakowi, którego przywołał z góry saloonista.
 Rzucił chłopakowi w czapkę „kwodra” — i rzekł:
 — Gdyby cię pytali, kto ci dał tę kartkę, powiesz, że to jakiś pan nieznajomy.... na ulicy i nic więcej. Rozumiesz?
 — You bet — i z pod rudej czupryny chłopaka błysnęło dwoje złych, ale sprytnych oczu.
 Kaliski patrzył na to ciągle z pewnym niepokojem; ale cóż mógł robić? — musiał się zdać na łaskę i niełaskę swego dawnego kompana.
 — A teraz maszerujemy — rzekł Szymek.
 Przedtem jednakowoż poszeptał przez chwilę z kosookim saloonistą, którego wido-