Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/58

Poznały się z córkę, pańską w naszym domu i zaprzyjaźniły. Co może pan mieć przeciwko temu?..
 — Zapewne, że nic — tylko widzi pani, wracając do kwestyi, która jest powodem mojej dzisiejszej bytności u państwa, to właśnie te nowe znajomości w zestawieniu ze zmianą usposobienia mej córki łączą się jakoś szczególnie.
 — Ależ nie!... zdaje się panu...
 — Wszak panienka, o której mówiliśmy, ma brata?
 — Tak.
 — Czy i jego Wandzia poznała?
 — Istotnie, spotkali się raz u nas...
 — Pani dobrodziejko, to jest źle... tu się coś święci... Co właściwie, nie wiem, ale prośbę moją powtarzam: ratuj mi pani dziewczynę... Przyjedź pani, badaj, radź, bo... bo... widzisz pani — dodał głosem przyciszonym i drżącym ze wzruszenia, — ja mam tylko ją jedną i więcej nikogo na świecie...
 Regent z kamienicy, do której przed dwiema godzinami wbiegł z takim impetem, wychodził powoli, ze spuszczoną głową. Gniew ustąpił miejsca poważnej zadumie. Nie myślał już pan Gorgoniusz ani o cukierni, gdzie przyjaciół swoich mógł spotkać, ani o wincie. Miał zamiar powrócić zaraz do domu.
 Na rogu ulicy pan Kalasanty porwał go w objęcia.
 — Jak się masz, regencie! — zawołał — właśnie