Strona:PL Miciński - Nietota.djvu/165

budować zamek w Pioninach; wojewoda Spytko z Melsztyna, jadący na dwór krakowski z młodziuchną Jadwigą; pan Turzo, udający warjata w weneckiej odlewni kruszców, aby wydobyć jej tajemnice; Bolesław Chrobry z wojami swymi na Królewskiej Horze; Sejm w Wiślicy, Grunwałd. Palono na stosie ateusza Łyszczyńskiego; huczał sejm czteroletni, Repnin i X. Izabella, postacie legjonistów; Kopernik, zakreślający budowę świata; Zygmunt w izbie alchemicznej u Sędziwoja: tak snuł się epos historji naszej. Wallenrod i sceny z Dziadów, wspaniałe wizje Króla Ducha, wygnańcy idący na Sybir, Zorza borealna nad ujściem Leny — — Syn Cieniów... Mickiewicz na katedrze...
 Muzyka niewypowiedzianie wzniosła, nieco żałobna, tych miejsc uduchownionych — jednała się z radosną symfonją słonecznych zenitów. Dobrze było tę chwilą stać niewidzialnemu za kolumnadą: tam widział Arjaman magiczny pięciokąt, który obejmował w sobie wszystkie głębie Polskiej Duszy.
 Jedna z kobiet była owa Pani przy lodowcach, mieszkanka główna Turowego Rogu, ubrana czarno z zupełnie srebrzystymi kręcącymi się włosami, lecz z twarzą dziwnie młodą o dużych błękitnych oczach, które kryły wieczną zadumę, a wyrażały radość tragiczną, bo już jakby nie z tego świata. Przed nią kwiat wyrastał ze szklanej zielonawej kuli — wielki tatrzański złotogłów. Dla osób wymownych kwiaty są ich wymową, dla tajemniczych — ich tajemnicą! Mędrzec Zmierzchoświt przeglądał fotografje z obrazów Matejki. Mag Litwor rozmawiał z młodą blondyną mniszką, która trzymała w ręce traktat filozoficzny Paskala; była ona wysoka i rozrosła jak Atalanta, miała twarz Walkirji. Mimowoli Arjaman spojrzał na Jawor rozrastający się za oknami i dojrzał nietoperze, jak mówią górale — gacopirze, zwisłe