Strona:Śmierć w obrzędach, zwyczajach i wierzeniach ludu polskiego.djvu/170

aby się na drugim świecie dobrze przedstawiał. Podobnie na ziemiach ruskich ciało umrzyka stroją i tak układają na ławie, „ażeby człowiek był ładny i pysznie wyglądał na drugim świecie“. W Żabiu chowają go w nowem ubraniu, „aby na drugim świecie miał się w czem pokazać, bo w jakim stroju go chowają, w takim zmartwychwstanie na strasznym sądzie“. Umarłego Bretończyka ubierają w strój niedzielny, dziewczynę w strój weselny, kobiety w świąteczny. Nieboszczyka w Czechach i na Morawach ubierają w strój odświętny, zazwyczaj weselny. Po umyciu umarłego Serbowie w Bośni i Hercegowinie ubierają go w szaty świąteczne. Wielką staranność i pieczołowitość rozwijają ludy celem przybrania umarłego. Nad Renem, u Sasów Siedmiogrodzkich, w Ditmarskiem przywdziewają nieboszczyka w „najlepsze jego suknie“, albo w nowe ubranie. Nasi chłopi zachowują wobec umarłych przestrzegane za życia zwyczaje. Oto np. dziecko ubiera (w Krakowskiem) jego matka chrzestna w koszulkę i kwiatki ale boso. „Umarłą dziewczynę w Przebieczanach ubierają w biały strój“. Na Kurpiach chowają dzieci w koszulce i czapeczce o jednym kwiatku, jeśli chłopiec, w kilku kwiatkach jeśli dziewczyna. „Na wieku trumny przybijają związany wstążką wieniec z kwiatów i barwinku z bożego drzewka i t. d.“. Parobkowi „przypinają bukiet na piersiach, na wieku trumny przybijają wieniec z kwiatów z wstążkami, a na grobie jego sadzą kwiaty“, niosą go zaś na cmentarz dziewice, dziewkę niosą młodzieńcy. Gdy na Rusi umrze chłopiec, ubierają go jak parobka do ślubu, a gdy dziewczyna umrze, to ubierają ją jak p. młodą i daję jej w ręce ręcznik.
 U Hucułów „dziewicy plotą wianek z barwinku, kładą go zmarłej na głowie, a nadto ustawiają obok niej derewce (drzewce, czyli rózgę weselną, ucięty wierzchołek świerka, upiększony białą wełną), głowę zmarłego dziecięcia okrywają białą wełną. Gdy Bojce umrze dziewka, dają jej na głowę pozłacany wianek z barwinku (jak do ślubu) i chustkę do ręki, parobkowi przywiązują ją do pasa, a na palcu wkładają im pierścień z wosku“. Gospodarzowi wdziewają na głowę dużą czapkę, gospodyni zaś zawiązują głowę rańtuchem“. Serbowie w Bośni chowają dziewczynę zmarłą przed ślubem, przystrojoną w kwiaty, z pierścionkiem na palcu, zupełnie jak na wesele. Chorwaci chowają dziewczynę z rozplecionemi włosami z wieńcem na głowie. który przed nałożeniem wieka trumny na piersiach jej kładą, kobiecie zawiązują głowę chustką białą, zostawiając po obu stronach włosy skręcone w guczkę. Młode dziewczęta w Rumunji „otrzymują ozdoby weselne, których się nie doczekały“. I Żmudzini przestrzegają tych różnic w ubraniu umarłych. „Ikopis t. j. (śmiertelne ubranie) dziewczyny ma cechy ślubnego stroju, na głowie wianek, latem ruciany, w zimie mirtowy. Młodzieńcowi Żmudzini „przypinają do klapy siermięgi bukiet zielony, zielo-