Strona:Śpiżarnia i zapasy zimowe.djvu/165

tego z świeżego owocu, czy też olejku, esencyi, ziół, korzeni lub pastylek, które to aromatyczne materye dostać można w każdym większym składzie aptecznym.
 Wszystkie likiery i nalewki owocowe powinny mieć swoją naturalną barwę; wszakże, aby je uczynić dla oka ponętniejszemi, można użyć do zabarwiania różnych nieszkodliwych barw. I tak:
 Na czerwono: koszenilla, karmin, sok z borówek i czarnych jagód.
 Na niebiesko: indygocarmin.
 Na zielono: esencya z zielonych orzechów albo mieszanina z żółtej farby i indygocarminu.
 Na brunatno: cukier palony (karmel).
 Na żółto: szafran.
 Są jeszcze nieszkodliwe farby roślinne „Breton“, które dostać można w składach aptecznych.
 Likiery mogą być mocniejsze lub słabsze, z dodaniem mniej albo więcej cukru i spirytusu. Stosownie do gatunku i smaku likierów, dzielimy je na: kremy, likiery wyborowe i zwyczajne. Pierwsze przyrządzane bywają przeważnie w fabrykach, starannie destylowane, z dodaniem dużej ilości cukru i najczystszego spirytusu. Znane są wszystkie likiery francuskie, jak: crême de cacao, crême de thé, crême de menthe etc.
 Najsmaczniejsze i najłatwiejsze do przyrządzania w domu są likiery owocowe czyli ratafie. Datują one z początku 19-go wieku.
 Pierwsi Amerykanie zaczęli wyrabiać ratafie z sokiem cytrynowym, Francuzi z sokiem brzoskwi-