Strona:Świętopełk Czech - Jastrząb contra Hordliczka.djvu/53

mu stary z bardzo łaskawemi pytaniami o syna w Konstantynopolu.
 Minął znów miesiąc.
 Tym razem przyjął już pan Jastrząb owo wyznanie ze słabszym wyrazem wyrozumiałości i dziwnie ściągnął swoje gęste, czarne brwi. Ale kiedy przyjmował procent i nowy weksel na miesiąc, odbijało się już na jasnej jego twarzy rozczarowanie. Stary weksel gdzieś zapodział — przyniesie go jutro, naturalnie z należną dyskrecyą, osobiście panu Hordliczce do mieszkania.
 Na drugi dzień — była właśnie niedziela — wdział pan Jastrząb świąteczny surdut, wziął swoją grubą laskę z ołowianą gałką pod pachę i szedł odwiedzić swych dłużników.
 Mówił zwykle w takim razie, że idzie oglądać wierzchołki.
 Dzień był prześliczny, świąteczny.
 Choć jeszcze śnieg pokrywał ogrody publiczne, około których przechodził, czyste, ciepłe powietrze mówiło już o blizkiej wiośnie. Wszystko błyszczało w słońcu, jakby było niewypowiedzianie szczęśliwe.
 Pan Jastrząb czuł, jak w całą jego istotę wkrada się ten ogólny świt czystej rozkoszy. Dusza jego tonęła w błogiem uniesieniu.
 Zatrzymał się w kościele.