Strona:Świętopełk Czech - Jastrząb contra Hordliczka.djvu/63

 Podszedł ku niej i grzebał długo w świeżych bukiecikach, aż nareszcie wybrał jeden, nad inne piękniejszy szczęśliwą kombinacyą błękitnych gwiazdek i śnieżnych dzwoneczków.
 — Po czemu to sprzedajecie?
 Mater dolorosa podniosła zamiast odpowiedzi zziębniętą rękę z główki swego dziecka, gdzie zasłaniała dłonią znaczną dziurę w przędziwie brudnego, plecionego czepeczka, i podniosła w górę cztery kościste palce.
 Pan Jastrząb się uśmiechnął. Ach, ztąd więc to nadzwyczajne milczenie! Wzorowa kwiaciarka była niemą.
 — Dwa! — rzekł stanowczo.
 Kwiaciarka spojrzała nań boleśnie, położyła rękę na sercu i zakręciła głową.
 — Dwa! — powtórzył pan Jastrząb.
 Kobieta patrzyła chwilę na główkę swego dziecka. To otworzyło swoje modre, duże oczy i zaczęło płakać.
 Mater dolorosa podniosła trzy pale.
 — Dwa! — wołał stanowczo pan Jastrząb.
 Kobieta zakręciła głową i skłoniła ją niemal na piersi.
 Pan Jastrząb położył kwiatki do koszyka i szedł dalej.
 Po chwili obejrzał się i spostrzegł, że niema kwiaciarka spogląda za nim żałośnie i wznosi dwa palce.