Strona:Świat R. I Nr 11 page 22 1.png

 Oblicza Lutek swoją kasę pod wieczór. Ma dwa złote groszy dziesięć. Złotówkę miał, czworaka wygrał, reszta to zarobek.
 Chuchnął w garść miedziaków radośnie i do rzeźnika wali.
 — Dwa serdeljanse po trojaku i półćwierci kiszki!
 Dziś sobie nie ma co żałować.
 Potem, dogryzając chleba, idzie pod okopy, na nocleg. Pod jednym parkanem, przy składzie węgla, jest ci hotel jak się patrzy.
 Oho, Józiek i Maciek już są.
 — Jezdeś? — pytają Lutka.
 — Jezdem — odpowiada.
 Skrzywieni są i do parkanu przyciśnięci.
 — Cóż wy takie fryberskie miny macie? — pyta Lutek.
 Opowiadają mu przygody dnia. Bury złapał ich, odebrał kurjery i podarł. Józiek mu się na sucho wyśliznął. Ale Maciek oberwał po uchu. A obaj wpakowali w kurjery, co mieli. Po parę groszy im nawet niezostało.
 Ale oto ktoś idzie ku nim.
 — Walek nie Walek?!
 Walek jeno ma ci takie nowe palito, jakby prosto ze sklepu.
 — Jaśnie pan kupi, bardzo ciekawy — proponuje mu ze śmiechem Lutek.
 Walek naprawdę do niepoznania się zmienił. I buty ma nowe. I chustkę niebieską na szyi. I jeszcze umyty cały.
 — Ho! ho! wielki pan — mówi Lutek.
 Walek do nich;
 — No, chłopcy, mam dla was robotę.
 Zaczyna im coś perswadować.
 — Co? na grandę? — woła Lutek.
 Walek ręczy, że to na pewniaka.
 Lutek nie ma ochoty złodziejskiego rzemiosła rozpocząć. I potrzeby nie ma.Pełno miedziaków w kieszeni. Czego chcieć więcej.
 Józiek i Maciek wstali. Przysłuchują się Walkowi. Oni nie mają ani grosza. Bury im odebrał kurjery i podarł.
 A Walek marszczy się, przekonywa, uderza pięścią w deskę piersiową, aż dzwoni:
 — Na pewniaka, jak rany boskie kocham.

W. Kosiakiewicz.