Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/011

 Często Jagoda, który był fanatykiem ruchu budowlanego, zwracał mu podanie:
 — Panie Borowicz, tak nie można. Niech pan wezwie klienta i objaśni mu braki. Tu widoczna jest nieświadomość przepisów. Nie możemy wpadać w biurokrację.
 — Ale dom już jest wyciągnięty pod dach, na zmiany za późno — oponował Borowicz.
 — Więc będziemy musieli zrobić jakieś ustępstwa.
 — Wbrew ustawie?
 — Ustawa jest dla ludzi, nie ludzie dla ustawy — ucinał Jagoda.
 Czasami dodawał jeszcze:
 — Przez tę austriacką formalistykę diabli wszystko wezmą.
 A sam był jednocześnie jeżeli nie formalistą, to przynajmniej rygorystą. Wszystkie ustawy i przepisy znał na pamięć i pochodził z zaboru austriackiego. Może dlatego właśnie tak niecierpiał wszystkiego, co mu przypominało Austrię. Było to słabostką Jagody powszechnie znaną. Jeżeli zapędził się w jakiejś dyskusji, a znienacka wysunięto mu przed oczy austriackość jego poglądu — cofał się natychmiast.
 Borowicz już drugą opracowaną teczkę odkładał na biurko Malinowskiego, gdy ten nadszedł. Był w jasnym, zbyt jasnym jak na biuro ubraniu i w jaskrawym niebieskim krawacie. Przywitał się z Borowiczem w zwykły sposób z tą nieobowiązującą serdecznością:
 — Przyjechałeś! Pysznie wyglądasz! Stęskniliśmy się tu za tobą. Przychodził do ciebie dwa razy baron Denhoff. Czarujący człowiek. Pan z panów... Tak. Piękną mamy pogodę. No i cóż słychać u ciebie?...