Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/037

 Jagoda obracał papierośnicę w palcach i patrząc w okno, zapytał:
 — Jezierska to wasza kuzynka?
 — Pani Bogna? — speszył się Borowicz.
 — Tak.
 — Broń Boże. Znamy się tylko dobrze... od dawna.
 — Słyszeliście, że wychodzi za Malinowskiego? — obojętnie rzucił Jagoda.
 — Owszem.
 — I cóż wy na to?... Ma chłopak szczęście. Prawda?
 — Tak sądzę...
 Borowicz zawahał się i nie mógł się pohamować:
 — Większe szczęście, niż... ona.
 — Eee — wypuścił kłąb dymu Jagoda — kto to może wiedzieć...
 Borowicz podniósł nań zdumione oczy. Był przekonany, że Jagoda bardzo nisko ceni Malinowskiego.
 — Kto to może wiedzieć — powtórzył Jagoda — w gruncie rzeczy to niezły chłopak. Wykształcony, obrotny, sprytny. No i dobry urzędnik...
 Borowicz chciał roześmiać się, lecz tylko się skrzywił. Nie spodziewał się od Jagody tak przychylnego sądu o Malinowskim, zwłaszcza jako o urzędniku.
 — Nie mam nic przeciw niemu — wzruszył ramionami.
 Jagoda przemilczał dobrą minutę i patrząc gdzieś w kąt zaczął mówić jakby o czymś całkiem nowym.
 — Ideałów nie ma. Temu brak tego, tamtemu owego. Jeden na przykład ma i charakter i uczciwość i ambicję, a nawet wykształcenie i stanowisko... Powinienby odgrywać jakąś rolę nie tylko w swojej pracy, nie tylko w za-