Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/057

 Pani Bogna zrobiła niezdecydowany ruch ręką. Oczywiście nie wierzyła mu i on był wobec tego bezsilny.
 — Zresztą użyła pani tak patetycznego określenia...
 — O czym pan mówi?
 — Powiedziała pani, że potępiam. Wcale nie potępiam. Nie mam wprawdzie upoważnienia do zabierania głosu w tej sprawe, ale słowo „potępienie“ w każdym razie jest nieodpowiednie. Po prostu... wydaje mi się to swego rodzaju nieproporcjonalnością.
 Poprawił się na krześle i dodał:
 — Jest pewna niewspółmierność w zestawieniu pani z nim. I dlatego... dlatego myślę, że z tym faktem pogodzić się nie potrafię... Nie, wyraziłem się źle. Z tym faktem nie da się pogodzić moja przyjaźń dla pani, nasz dotychczasowy stosunek...
 — Słowem, panie Stefanie, przecenia mnie pan, albo nie docenia Ewarysta.
 — Być może — zmarszczył brwi.
 — Zmieni pan zdanie.
 — Wątpię.
 — Niechże mi pan powie szczerze, no, panie Stefanie, całkiem szczerze: co pan ma przeciw niemu?
 — Nic, zupełnie nic. Powtarzam, że absolutnie nic.
 — Zatem?
 — Pani Bogno, przerwijmy tę rozmowę — spojrzał na nią z prośbą w oczach.
 Naprawdę nie był w stanie mówić spokojnie, lecz ona zaprotestowała:
 — Dlaczego nie chce pan być szczery? Musi pan powiedzieć.
 — Więc dobrze — wybuchnął — nie mam nic prze-