Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/060

dze, bodaj tylko refleksji. Jednakże ton wypowiedzianego przez nią „tak“ — zamykał wszystko.
 Po cóż mówiła mu zatem o pragnieniu stworzenia domu, o niechęci do pracy biurowej, o predyspozycji psychicznej? Jakie znaczenie mogą mieć tamte rzeczy wobec uczucia, które dla każdej kobiety (dla każdej — powtórzył w myśli z największą pasją) będzie zawsze prawem i usprawiedliwieniem. Najpierw zakochała się, a później dorobiła sobie logiczne uzasadnienie. Stare jak świat...
 Usiłował tym zmniejszyć, rozrzedzić, znihilować gorycz, jaka go opanowywała.
 — Przepraszam — powiedział — ale nie rozumiem dlaczego właściwie w Malinowskim.
 Wzięła go za rękę:
 — Panie Stefanie, mówi pan jak dziecko.
 — Nie sądzę.
 — Czyż na to można znaleźć odpowiedź?
 — Na wszystko można. Jeżeli stwierdzam jakiś swój pogląd, czy stan psychiczny, zawsze jestem w stanie odkryć jego przyczyny.
 — Byłoby tak, jak pan mówi — uśmiechnęła się doń — gdyby miłość nie jednoczyła w sobie tysiąca złożonych przyczyn.
 — O, przepraszam. Wiem doskonale, że lubię panią dla takich a takich powodów, które mógłbym z dokładnością wyliczyć.
 — Dlatego, że pan mnie lubi. Gdyby pan mnie kochał, zapewniam pana, nie umiałby pan nic powiedzieć. Znalazłby pan tylko jakieś nic nie tłomaczące określenie: ona jest cudowna!... ale to już sędziom w rodzaju pana nie wystarczyłoby.