Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/062

bierze pod uwagę, czy jego ukochana posiada majątek, czy nic... Nie afiszuje się jej miłością!...
 A jednak może powiedzieć?... Rozbić w drzazgi wszystko! Za jednym zamachem!..
 Pokusa była zbyt silna. Nie słyszał już wcale co mówiła pani Bogna. Jej głos roztapiał się mu w uszach w huczącym tętnie krwi.
 — Więc popełnię podłość, więc nawet zdyskredytuję się w jej oczach, ale powiem!... Wszystko jedno!...
 — Panie Stefanie! — ocucił go jej okrzyk — co panu?
 — Mnie?... Nic...
 — Pan tak zbladł?! Boże, pewno kawa za mocna. Ta Jędrusiowa nigdy nie umie... Panie Stefanie?...
 Przesunął ręką po twarzy. Czoło było zupełnie mokre.
 — Ależ nic mi nie jest... — wyjął chusteczkę i wytarł czoło.
 — Może pan się położy. Czyżby znowu coś z sercem?
 Zaśmiał się, lecz urwał kaszlem, gdyż śmiech brzmiał ochryple:
 — Wszystko dobrze. Przepraszam panią.
 — Drogi panie Stefanie! Tak się przestraszyłam.
 Powiedziała to z taką serdecznością, że obezwładniło go to do reszty. Wypił szklankę wody, którą mu przyniosła.
 — Już lepiej? — zapytała.
 — Dziękuję.
 W przedpokoju rozległ się dzwonek.
 — Już pójdę — zerwał się z miejsca — mam dużo listów do napisania.
 Nie puściła go: