Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/064

ny, odmyty, odprasowany, wykrochmalony i pachnący. I co za nonsens przychodzić do własnej narzeczonej w wizytowym ubraniu!
 I co za teatralność!... Malinowski zatrzymał się w pół kroku na jedno mgnienie po to, by rozjarzonym wzrokiem powitać panią Bognę, zerknął na Borowicza, a wtedy, gdy witał się z nią, z markowanym pozorem konwenansu, gdy jeszcze nie puścił jej ręki, zawołał koleżeńskim, prawie pobłażliwym tonem:
 — Stefku! Jakże się cieszę, że cię tu spotykam! Witaj.
 — Dobry wieczór — podał rękę Borowicz.
 — W biurze nie zdążyliśmy się dziś nagadać. Jakże tam w Zakopanem?
 Usiadł i dwoma wprawnymi ruchami podciągnął na kolanach spodnie. Oczywiście zbyt wysoko.
 — Czy pozwolisz kawy? — zwróciła się doń pani Bogna.
 — Z przyjemnością — uniósł się jak na sprężynach Malinowski i znowu zwrócił się do Borowicza: — a my tu cały czas na wodzie. Nawet nie wyobrażasz sobie, jak to świetnie wpływa na zdrowie.
 Znowu uniósł się elastycznie, odbierając z rąk pani Bogny filiżankę:
 — Dziękuję ci serdecznie. Pyszne! To turecka?
 — Tak, tak zwana smocza — uśmiechnęła się doń z czułością.
 — Voila!? Smocza?... Ach prawda, przypominam sobie... — dystyngowanie podniósł filiżankę do ust i pociągnął malutki łyczek.
 Palce miał „nienagannie“ wymanikurowane, a usta