Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/072

 — I dlatego z nią się żenisz? — stłumionym głosem zapytał Borowicz.
 Malinowski wywinął młyńca laską:
 — No i dlatego też, że ją kocham — powiedział z przekonaniem.
 Dochodzili do rogu ulicy. Borowicz nagle wyciągnął rękę:
 — Dobranoc ci.
 — Idziesz tędy? Odprowadzę cię.
 — Dziękuję, ale... mam jeszcze gdzieś wstąpić.
 Malinowski rozstawił nogi, podniósł głowę i gwizdnął:
 — Fiuuu!... Taki z ciebie ananas!? — pochylił się i chociaż wokół nie było nikogo zapytał szeptem: — na dziewczynki?
 — Na dziewczynki — potwierdził Borowicz, hamując się, by nie uderzyć z całej siły w tę wygoloną twarz z dowcipnie przymrużonym okiem.
 — Toś w porządku — swobodnie śmiał się Malinowski — życzę powodzenia i... zadośćuczynienia, che... che... che... Ja bo obecnie nie mam hm... na zbyciu, jak się to mówi, woli bożej... che... che... che.,,
 Borowicz prawie wyrwał rękę z jego dłoni i zawrócił w boczną ulicę Już był dość daleko, gdy dobiegł go głos Malinowskiego:
 — Dobrego apetytu!
 Udał, że nie słyszy i przyśpieszył kroku.
 — Bydlę, bydlę... bydlę... — powtarzał raz po raz.