Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/094

 — Dziwak jest. Zdziwaczał do reszty. Śmieszny chłop.
 — Bardzo go lubię — powiedziała Bogna.
 — Ja też, ale wiesz, najdroższa, co mi przyszło do głowy?... Zdaje się, że Stefan złości się na mnie, że się z tobą żenię.
 — Cóż znowu! — zaprzeczyła żywo.
 — Mówię ci. To się jemu nie podoba. A może jest zazdrosny?!
 Wybuchnął śmiechem.
 Bogna spojrzała nań zdziwiona:
 — Co też ty wygadujesz!
 — Żartuję, ale na to może wyglądać. Przecie gdyby kochał się w tobie, nie pozwoliłby mnie sprzątnąć ciebie sprzed nosa...
 — Brzydko się wyrażasz — przerwała — a poza tym Stefan, moim zdaniem, przeżywa po prostu jeden ze swoich okresów psychostenicznych.
 — Może.
 — Na pewno — podkreśliła.
 Za nic w świecie nie chciałaby, by Ewaryst domyślił się prawdy. Gdyby doszedł do przeoknania, że Borowicz tak zawzięcie przeciwstawiał się ich zamierzonemu małżeństwu, stosunki między dawnymi przyjaciółmi musiałyby zerwać się na zawsze, a tym bardziej i ona z konieczności musiałaby wyrzec się widywania Borowicza i rozmów, które tak lubiła. Tymczasem była przekonana, że w końcu dawne stosunki powrócą w miarę tego, jak Borowicz przekona się o bezzasadności swych zastrzeżeń i niechętnej oceny Ewa. W gruncie rzeczy miała jednak żal do Borowicza, żal za brak zaufania i za to usuwanie się. Czemuż nie chce przekonać się, że się myli?... Oczywiście do-