Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/100

 Jednakże nie przychodziło.
 W dzień ślubu na tym tle doszło do małej awanturki, przy której Jędrusiowa popłakała się i nie chciała złożyć Ewarystowi życzeń.
 — Nie takich panów widziałam — krzyczała z kuchni — a też człowieka umieli uszanować.
 — Przeproś ją, Ew — szepnęła błagalnie Bogna.
 — No, wiesz — oburzył się — mam kuchtę przepraszać.
 — Nie miałeś racji — dodała miękko.
 — A chociażby — wzruszył ramionami — wolno mi nie mieć racji, a jej rzecz słuchać i milczeć.
 — Zrób to dla mnie — prosiła — dziś taki ważny dla nas dzień. Nie chciałabym go mącić.
 Zawahał się:
 — Hm... może rzeczywiście byłaby to zła wróżba... Ale przecie nie będę jej przepraszać...
 — Co ci szkodzi, kochany?...
 — Poczekaj — podniósł palec — już ja to załatwię.
 Poszedł do kuchni i Bogna przez otwarte drzwi słyszała, jak mówił:
 — No, niech się Jędrusiowa uspokoi. Dziś mój ślub, a Jędrusiowa jest niegrzeczna, ale ja chcę, żeby znała moją dobroć. Ma tu Jędrusiowa dziesięć złotych. No, proszę.
 — Po co mi te pieniądze — odburknęła staruszka.
 — Niech Jędrusiowa weźmie. Przyda się. No i dobrze. W porządku.
 Wrócił do jadalni z zadowoloną miną i przymrużył oko:
 — Słyszałaś?
 — Owszem — powiedziała bez pochwały w głosie.