Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/103

padało, zaproponował mu miejsce obok Bogny, Feliks usiadł bez słowa protestu.
 — Niech i ja jeszcze raz w życiu — powiedział, lokując się wygodnie — odniosę wrażenie pana młodego.
 Ewaryst wobec niego był uprzedzająco grzeczny, prawie mu nadskakiwał. Posunął się nawet do tego, że zaproponował mu przeniesienie się z hotelu na te kilka dni do ich mieszkania.
 Na te pierwsze ich dni po ślubie!
 Bogna już chciała dodać uwagę o niewygodach i dać Feliksowi do zrozumienia, że zaproszenia przyjąć nie powinien, lecz on sam podziękował:
 — Bóg zapłać, ale już zostanę w Bristolu. Numer mam komfortowy, a gdy człowiek raz na rok zostaje słomianym wdowcem, to już woli che, — che, — mieszkać po kawalersku.
 Ponieważ Bogna nie spodziewała się takiej odpowiedzi, poprawiło to jej humor. Jednak Feliks siedział u nich do kolacji i gdy wreszcie wyszedł, oboje czuli się zmęczeni.
 — Z nim trzeba bardzo uważać — powiedział Ewaryst — gość przyzwyczajony do dostatku. W najlepszych sferach się obraca. Jakże ci się podobał?
 — Owszem, bardzo miły — zapewniła Bogna.
 — I tyś mu się podobała. Wiesz co powiedział?...
 — Cóż takiego?
 — Że mam gust!
 — O!...
 — Daj spokój, moja droga. Feliks zna się na tym.
 — Na czym?
 — No, na kobietach.
 Podano kolację. Jędrusiowa już udobruchana, spoglą-