Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/114

 — Ty? — zdziwiła się.
 — A tak. Powiedziałaś to takim tonem, jakbyś uważała, że nie potrafię.
 — Nie to, ale nie wspominałeś mi o tym.
 — Bo to był wypadek nic nie znaczący.
 — Aż wypadek?
 — Wpadł mi w ręce niemiecki tygodnik „Filmia“, gdzie urządzono konkurs na amanta. Pomyślałem sobie: kupić nie kupić, potargować można i wysłałem fotografię.
 — Do tego tygodnika?
 — Tak.
 — I wydrukowali?
 — No wiesz — oburzył się — zapewniam cię, że z tych kilkuset, którzy posłali swoje, ja miałem najlepsze warunki.
 — Jakto warunki?
 — No, urodę.
 — Ach tak, ale czy potrafiłbyś być aktorem?
 — Dlaczego nie? Występowałem kiedyś w teatrze amatorskim...
 — Gdzie?
 — Na prowincji, ale w każdym razie miałem możność sprawdzić, że talent mam. Wszyscy zachwycali się.
 — No i cóż z tym konkursem?
 — Ach... — machnął ręką.
 — Nie udało się?
 — Mogłem przejść, miałem sporo głosów, ale w takich rzeczach trzeba dopilnować. Gdybym wówczas pojechał do Berlina, pokazał się osobiście, złożył wizyty członkom jury... Zresztą Niemcy, rozumiesz, niechętnie wyróżniliby Polaka. Szowinizm pruski. Jednakże w rezultacie za-