Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/123

z nienakrytą szczeciniastą głową i rękami ubłoconymi po łokcie wymachiwał łopatą, podśpiewując pod nosem jakąś piosenkę, której melodii nie można było ustalić z dwóch przyczyn: po pierwsze nie miał za grosz słuchu i nielitościwie ryczał, po drugie, przerywało mu potężne sapanie. Jednak już od furtki odróżnili powtarzające się słowa refrenu:
 — Oj, gudy, gudy dyk, młoda krowa, stary byk...
 Ewaryst zrobił oko do Bogny i zachichotał:
 — A to opera!
 — Prezesie! — krzyknęła Bogna — hop! hop!
 — Hop! hop! — powtórzył Ewaryst.
 Szubert wbił w ziemię łopatę, a ponieważ biło mu w oczy zachodzące słońce, przysłonił oczy ręką i zawołał:
 — Oho! A kogo to wszyscy diabli?... O, do stu piorunów! To pani?
 — Dobry wieczór, kochany prezesie.
 — Uszanowanie panu prezesowi — wesoło podniósł kapelusz Ewaryst.
 Szubert rozłożył ręce i pocałował Bognę w czoło:
 — Pokaż że się kobieto! Jeszcześ wyładniała... A, Malinowski, jak się pan masz.
 Wyciągnął doń rękę i na dłoni Ewarysta zostawił czarne plamy, a widząc, że ten obciera je chusteczką, uspokoił go:
 — To nic, zwykła ziemia. Ziemia nie brudzi, kawalerze.
 — Tempi passati — nadrabiał miną Ewaryst — tempi passati, panie prezesie. Kawalerstwo minęło jak dym z papierosa. Jestem żonaty.
 — Co? — zdziwił się Szubert — a prawda! To nie