Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/133

 — To bardzo inteligentni chłopcy — zauważyła Bogna — a pani Jaskólska to taka dobra, taka serdeczna kobieta.
 — Kwoka — wzruszył ramionami.
 — Może, ale w najlepszym stylu.
 — A Jaskólski to trochę był nie w swoim sosie, zauważyłaś?
 — Nie, był całkiem naturalny.
 — Naturalny?... Cha... cha... Zgrywał się, jak stary kabotyn.
 — Ależ dlaczego?
 — Pi, moja droga, w biurze rżnie zawsze Jowisza. Ile razy mnie spotykał, to podawał mi rękę, jakby mi sto tysięcy dawał, a tu nagle zostałem jego zastępcą. Musiał udawać zadowolenie. Słyszałaś: kolegą mnie nazywał... I niby taki łaskawy patriarcha. Śmiech i tyle. Mówię ci: jeszcze różne nadęte szyszki poznają co to jest pan Ewaryst Malinowski! Jeszcze poznają! Poznają i dudy w miech!
 — Mylisz się — spróbowała protestować Bogna — on jest dla ciebie bardzo życzliwie usposobiony.
 — Kpię sobie z jego życzliwości.
 — Ew!
 — Nie bój się, jemu tego nie powiem. Nie jestem taki głupi... Ale swoją drogą Jaskólski mógłby na przyjęcie gości nałożyć jakieś przyzwoite ubranie. Na łokciu miał łatę na trzy palce. A poza tym to wstyd przyjmować kogoś... nie byle pierwszego lepszego i gwałtem zatrzymywać na kolację po to, by dać kluski z serem! Zarabia prawie dwa tysiące miesięcznie, a gości kluskami przyj-