Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/136

bywszy z niej arkusz maszynowego pisma, podał ministrowi:
 — Oto jest, panie ministrze.
 — Aha, doskonale.
 Wziął sprawozdanie i podszedł do okna. Czytał chwilę i zmarszczył brwi:
 — Może mi pan to objaśni, panie dyrektorze.
 Malinowski, który stał w miejscu, w trzech krokach był już przy oknie:
 — Służę, panie ministrze.
 — Co to znaczy rubryka „nieściągalne“?... O tutaj z kwotą czterystu jedenastu tysięcy?
 Ewaryst chrząknął i zaczął objaśniać. Jąkał się, ale przecie wyłożył rzecz jasno, bardziej jasno, niż to było jego zamiarem. Od szeregu miesięcy z niecierpliwością oczekiwał tego posłuchania, stawał na głowie, by nie Szubert, nie Jaskólski, lecz on mógł osobiście zetknąć się z ministrem. Trzeba było uciekać się do najbardziej złożonych wybiegów, używać wszelkich sposobów i sposobików, by nie wywołać podejrzliwości tamtych panów, a teraz, gdy jako przedstawiciel zarządu Funduszu Budowlanego uzyskał nareszcie upragnioną audiencję, coś go zatknęło i zamiast czym prędzej korzystać z rzadkiej sposobności, kluczył i mogło nawet na to wyglądać, że broni Jaskólskiego.
 Było to śmieszne, ale zdawał sobie sprawę, że wszystkie plany pokrzyżowała mu niespodziewana sceneria posłuchania. Ułożył sobie, że będzie siedział w gabinecie naprzeciw ministra, że w odpowiednich momentach samym wyrazem twarzy da do zrozumienia to, czego nie chciałby określić słowami, że zdoła zręcznie podsunąć i kilka wąt-