Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/161

tym celu przez trzy dni chodził do biura w godzinach poobiednich, zamykał się w gabinecie i pisał. Cokolwiek wszakże napisał, nie różniło się prawie wcale od pierwotnej noty.
 Wreszcie zdecydował się dyskretnie zwrócić się do Bogny.
 — Moja droga — powiedział jej po kolacji — wspominałem ci, że byłem z raportem u ministra. Otóż wyobraź sobie, teraz minister żąda, bym mu złożył memoriał o reorganizacji Funduszu Budowlanego.
 — Żebyś ty złożył? — zdziwiła się Bogna.
 — Przecież nie cesarz chiński. Skoro mówię, że ja, to ja. Minister, rozumiesz, nie jest zadowolony z działalności Funduszu. Piknęły go zwłaszcza te wyrzucone przez okno czterysta jedenaście tysięcy i chce tak na przyszłość urządzić, by nie narażać się na przykre interpelacje.
 — A cóż na to Szubert i pan Jaskólski?
 — Jakto?... O święta naiwności!... Przecie oni nic o tym nie wiedzą!
 — Przepraszam cię, Ew, ale sądziłam, że przede wszystkim zdałeś im sprawę z rozmowy z ministrem.
 — Ani mi się śniło. Jeszcze czego! Zdarza mi się świetna okazja zwrócenia na siebie uwagi wyższych czynników miarodajnych, okazja wybicia się, pokazania co potrafię i mam lecieć z wywieszonym językiem do tych panów. Nie, moja droga. Po mnie się to nie pokaże.
 Bogna jednak nie była przekonana:
 — Zwykła lojalność nakazuje nie robić tego za ich plecami.